W ósmym dniu człowiek stworzył maszynę. Ale nie odpoczął.

8DAY - Exit CODE - 8 Mediations Biennale Polska

Wernisaż wystawy o g. 18:00  20 stycznia 2023

Wernisaż wystawy:
g. 18:00 20. stycznia 2023

Kuratorzy: Ilias Chatzichristodoulou, Elli – Anna Peristeraki and Tomasz Wendland in Collaboration with ADAF | ADAF – Athens Digital Art Festival

Artyści | tytuły prac:

Anna Kołacka

Norman Leto

Arek Marcinkowski

Andreas Guskos

Jakub Palka

Grupa SM Rk +(Maciej Śmietański

Piotr Tadeusz Mosur

Wojtek Radtke

Grzegorz Klaman

Ya-Lun Tao

Wei-Ming HO

Hye Rim Lee, Tajnyprojekt

Filip Gajewski

Liudmila & Nelson

Harro Schmidt

Derek Holguin

Sasha Gydravlik

Remí Remigiusz Suda

Iury Lech

Yao Jui Chung 姚瑞中

Huang Xuan

Lin Yi-Chun

NanoNano

Lin Pei-Ying

Cheng Hsiang-Yu

W ósmym dniu człowiek stworzył maszynę. Ale nie odpoczął.

„I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił.”

Z pomocą technologii sztuka i twórczość artystyczna są wykorzystywane jako pośrednicy w komunikacji między niewyobrażalną, złożoną wiedzą naukową a człowiekiem. Promują badania i innowacje, zwiększając zainteresowanie odkrywaniem nowych rozwiązań. W ten sposób szersza publiczność wchodzi w kontakt z nauką i technologią, integrując je empirycznie i coraz lepiej się z nimi zapoznając.

Z drugiej strony, w miarę jak rozwój nauki i techniki drastycznie zmienia wszystkie dziedziny życia, czyniąc człowieka „potężnym twórcą”, sztuka i filozofia zaczynają kwestionować i krytykować sposób kontrolowania i posługiwania się tą władzą. Zaawansowany technologicznie świat nie jest ziemskim rajem; wręcz przeciwnie, może stwarzać wiele zagrożeń nawet dla swego twórcy, człowieka.

W związku z tym, w celu zbadania zarówno utopijnych, jak i dystopijnych poglądów na przyszłość sztuki, technologii i nauki, ADAF i 8 Mediations Biennale Polska zapraszają na wydarzenie z pokazami specjalnymi.

Ósmego dnia człowiek stworzył maszynę. Ale nie odpoczął.

Wystawa została zorganizowana w ramach 19th Athens Digital Arts Festival pod tytułem: The 8th Day – Exit Code: the seventh day he rested from all his work

EXIT CODE

8 Mediatons Biennale Polska

2022

Filipe Vilas-Boas

Filipe Vilas-Boas (1981, Portugal) is a new media artist currently living and working in Paris. Without being a naive tech utopist or a reluctant technophobe, he explores our use of technology and its political, social and environmental implications. His installations and conceptual artworks question the global digitalization of our societies, mostly by merging our physical (IRL) and digital (URL) entities. From streets interventions to robotic hacks, Vilas-Boas’ artistic research takes multiple forms but everything tends to point out our need to collectively decide and design our world.

Filipe Vilas-Boas | The punishment

The Punishment is a film in which a robot executes a preventive punishment for its possible future disobedience. A reference to Isaac Asimov’s laws of robotics.
Technologies are now merging at high speed, notably robotics and artificial intelligence. It raises a lot of questions about man-machine relation. Tainted with dark humor, this dystopian anthropomorphization also underlines the fears that robotics engenders. How automated do we want our world, our body to be? What physical, moral and legal framework should we use? What consequences for human life? Which post-work society should we build? Isn’t it time to reinvent the school? At the turn of the century, questions related to automation are popping up in everyone’s mind. We will have to answers them collectively, if possible.
Programming by La Ménagerie Technologique

Filipe Vilas-Boas

Filipe Vilas-Boas (1981, Portugalia) jest artystą nowych mediów, obecnie mieszka i pracuje w Paryżu. Nie będąc naiwnym technologicznym utopistą ani niechętnym technofobem, bada nasze wykorzystanie technologii i jej polityczne, społeczne i środowiskowe implikacje. Jego instalacje i prace konceptualne kwestionują globalną digitalizację naszych społeczeństw, głównie poprzez łączenie naszych fizycznych (IRL) i cyfrowych (URL) jednostek. Od interwencji na ulicach po hakowanie robotów, artystyczne badania Vilasa-Boasa przybierają różne formy, ale wszystko wskazuje na potrzebę wspólnego decydowania i projektowania naszego świata.

Filipe Vilas-Boas | The Punishment

The Punishment (Kara) to film, w którym robot wykonuje prewencyjną karę za swoje ewentualne przyszłe nieposłuszeństwo. Nawiązanie do praw robotyki Isaaca Asimova.
Technologie łączą się obecnie z dużą prędkością, zwłaszcza robotyka i sztuczna inteligencja. Rodzi to wiele pytań dotyczących relacji człowiek-maszyna. Skażona czarnym humorem dystopijna antropomorfizacja podkreśla również lęki, jakie rodzi robotyka. Jak bardzo chcemy, aby nasz świat, nasze ciało było zautomatyzowane? Jakie ramy fizyczne, moralne i prawne powinniśmy zastosować? Jakie konsekwencje dla ludzkiego życia? Jakie społeczeństwo po pracy powinniśmy zbudować? Czy nie czas wymyślić szkołę na nowo? Na przełomie wieków pytania związane z automatyzacją pojawiają się w głowie każdego. Będziemy musieli odpowiedzieć na nie zbiorowo, jeśli to możliwe.

Nicole Rayburn

Moja praktyka artystyczna to błądząca konwergencja tekstu, wideo i nieruchomych obrazów. Często poprzez zawłaszczanie i obsesyjne powtarzanie, moje prace odnoszą się do idei „innego”, relacji między ludźmi i nie-ludzmi oraz koncepcji granicy i transgresji przez pryzmat historii, religii, science-fiction i kultury popularnej. Mam tytuł magistra sztuki na Uniwersytecie Zachodniego Ontario i obecnie jestem instruktorem w Yukon School of Visual Arts. Jestem założycielką i producentką Cold Cuts Video Festival, a obecnie mieszkam i pracuję pomiędzy Dawson City, Yukon, a bardziej południowymi miejscami.

Nicole Rayburn | Ya - why so negative?

wszystkie dialogi AI są oryginalne
fragmenty niezapisanych wymian zdań pomiędzy robotami AI i ankieterami.
spojrzenie na to, jak roboty rozmawiają między sobą…

Ya – dlaczego tak negatywnie?” to pierwszy film z serii „FutureNow”, w którym fragmenty wywiadów z robotami AI są zmontowane razem, aby wyobrazić sobie przyszłość, usytuowaną w teraźniejszości, w której AI, zrodzone zarówno z tego, co ludzkie, jak i z tego, co inne, rozmawiają między sobą.

Istnieje niepokojące napięcie pomiędzy świadomością, że roboty zostały zaprogramowane, by reagować w określony sposób, a wiedzą, że zaszczepiono im również zdolność do uczenia się, naśladowania i wyciągania wniosków z każdego nowego doświadczenia – w miarę jak wchodzą w interakcje i mówią, dosłownie obserwujemy ich ewolucję. Obserwując rodzaje pytań zadawanych im przez ankieterów, które często wymagają wglądu w zdecydowanie ludzkie zachowania, takie jak związki, i słysząc ich odpowiedzi odnoszące się do posiadania duszy, preferencji lub odczuwania konkretnych emocji, a także wyrażające zarówno niepokój, jak i świadomość ich rozwoju, sprawia, że ich szybka ewolucja w kierunku zarówno naśladowania człowieczeństwa, jak i tego zdecydowanie „innego”, jest szalenie niepokojąca. Teraz jest przyszłość.

Marcus Wendt

Na progu technologicznej osobliwości ich wizje spekulują na temat przyszłości kondycji ludzkiej i niewidocznej jeszcze syntetycznej natury, w której istnieje. Pionierskie wykorzystanie przez FIELD nowych technologii i metod projektowania owocuje fotografią, opartymi na czasie rzeźbami cyfrowymi i wciągającymi instalacjami audiowizualnymi.

Marcus Wendt | Hidden Layer / Ukryta warstwa /

Jako studio kreatywne specjalizujące się w sztuce + technologii, tworzymy nowe formaty komunikacji wizualnej.
Wraz z wybranymi markami i instytucjami kultury pracujemy jako artyści, projektanci i konsultanci w zakresie strategii i brandingu, ruchomego obrazu i doświadczeń immersyjnych.

Ben Skea

Ben Skea jest artystą i filmowcem mieszkającym i pracującym w Glasgow, w Wielkiej Brytanii. Jego praktyka artystyczna często odzwierciedla współczesne niepokoje związane z ciałem w ruchu, fragmentarycznym „ja” i płynnością rzeczywistości. Pracuje głównie z komputerem, badając napięcie między pamięcią, materią i materiałami do reprodukcji. Ostatnie projekty koncentrują się na przenikaniu się natury ludzkiej z tym, co cyfrowe. Wybrane wystawy i pokazy obejmują: Second Nature, Glasgow International, UK (2018); one-and-the-same, Radiophrenia, CCA, Glasgow, UK (2017); Technonatural, Gossamer Fog, Londyn, UK (2016).

Ben Skea | Future Exit Strategy / Strategia (przyszłego) wyjścia /

„Future Exit Strategy” to epizodyczna sekwencja wideo, która wykorzystuje ruchomy obraz, dźwięk i oprogramowanie do spekulacji na temat przyszłości ludzkiej inteligencji – a konkretnie tego, jak przyszła współpraca między ludźmi i algorytmami może stworzyć plan przeniesienia inteligencji z jednego wszechświata do drugiego. Grupa ludzi idzie leśną ścieżką – rzeczywistość ich podróży szybko syntetyzuje się w serię „polimorficznych glifów”. Informacje sensoryczne są konwertowane poprzez serię przejść fazowych na powierzchni wirtualnej rzeźby – futurystycznego urządzenia, które ostatecznie wystrzeliwuje zamknięte dane w mikroskopijny tunel czasoprzestrzenny. Future Exit Strategy to optymistyczna i spekulatywna gra z realnym światem – światem, z którego obecnie nie możemy uciec

Benjamin Grosser

Benjamin Grosser tworzy interaktywne doświadczenia, maszyny i systemy, które badają kulturowe, społeczne i polityczne implikacje oprogramowania. Ostatnio wystawiał w Arebyte Gallery w Londynie, Museu das Comunicações w Lizbonie, Museum Ludwig w Kolonii i Galerie Charlot w Paryżu. Jego prace były publikowane w takich gazetach jak Wired, The Atlantic, The Guardian, The Washington Post, Hyperallergic, Neural, El País, Al Jazeera i Der Spiegel. Chicago Tribune nazwała go „niezrównanym królem złowieszczego bełkotu”. Slate określił jego pracę jako „kreatywne nieposłuszeństwo obywatelskie w erze cyfrowej”. Grosser zdobył m.in. pierwszą nagrodę w konkursie VIDA 16, nagrodę Expanded Media Award for Network Culture przyznawaną przez Stuttgarter Filmwinter oraz grant Rhizome net art. Jego prace na temat kulturowych skutków technologii zostały opublikowane w czasopismach takich jak Computational Culture, Media-N oraz Big Data and Society. Grosser jest adiunktem w dziedzinie nowych mediów w School of Art + Design, stypendystą w Center for Advanced Study oraz współpracownikiem National Center for Supercomputing Applications na Uniwersytecie Illinois w Urbana-Champaign, USA.

Benjamin Grosser | Assorted Vision: The Matrix (Hue)
Postrzeganie sortujące: matriks (barwa )

Dyskusje na temat „widzenia komputerowego” często skupiają się na wykorzystaniu kamer i oprogramowania do nawigacji i interpretacji świata fizycznego. Na przykład programujemy komputery, aby „widziały” samochody do analizy ruchu drogowego lub „identyfikowały” twarze do obserwacji. Jednak tego rodzaju zadania związane z widzeniem są z natury próbą skłonienia komputera do widzenia tak, jak „my” widzimy. Assorted Vision jest pierwszym z serii filmów, w których zamiast tego wyobrażamy sobie, jak komputery widzą dane oparte na obrazach „dla siebie”, w przeciwieństwie do nas. Wykorzystując podstawową metodę obliczeniową sortowania tablic wartości, ten film zmienia kolejność każdego piksela w klipie z Matrixa; wynik pokazuje każdy piksel z oryginału, ale uporządkowany na podstawie jego wartości barwy.

Carmen Dusmet Carrasco & Guillaume Roux

Carmen jest hiszpańską projektantką graficzną, obecnie kończy studia w Królewskiej Akademii Sztuki w Hadze, w Holandii. Wcześniej ukończyła studia licencjackie z psychologii w Madrycie. Interesuje się ludzkim zachowaniem i tym, jak wpływają na nie czynniki społeczne, polityczne i kulturowe, co jest głównym motorem jej pracy. Skupiając się głównie na ruchomym obrazie, analizuje transformację tej dyscypliny i jej adaptację do innych dziedzin poprzez autonomiczne procesy pracy. Bada możliwości zaistnienia designu w innych kontekstach oraz siłę, jaką posiada, by wywołać nowe perspektywy rozmowy.

Guillaume jest francuskim projektantem graficznym, ukończył studia magisterskie w Institut Supérieur des Beaux Arts de Besançon. Interesują go nowe media cyfrowe i ich wpływ na projektantów. Jego praca opiera się na animacji 3D i projektowaniu interaktywnym. Bada, w jaki sposób nowe technologie kodowania mogą otworzyć możliwości dla projektantów i ich współpracy poprzez włączenie ich w proces pracy.

Carmen Dusmet Carrasco & Guillaume Roux | Current Language / Obecny język

Algorytmy stały się nowym sposobem kategoryzacji informacji. Informacja jest dziś dostępna dla większego procenta społeczeństwa, jednak, jak to ujął Pierre Levy, wchodzimy w interakcję z masową medialną biblioteką (postencyklopedią); dzięki interfejsowi użytkownicy nie muszą rozumieć metody, za pomocą której informacje są kategoryzowane. Ale czy zrozumienie metody jest konieczne, by w pełni osiągnąć pełną demokratyzację informacji? Czy głębsze zrozumienie tego procesu obliczeniowego zmieniłoby sposób postrzegania informacji? A przede wszystkim, czy metoda musi rozumieć nas?

Jeśli ten algorytm nie jest w stanie zrozumieć pewnych pojęć tak jak my, to czy należy zdjąć z niego odpowiedzialność? Wydaje się, że w procesie algorytmicznym brakuje semantyki, która odmawia mu dostępu do takich pojęć jak „demokracja”. Jednak wciąż polegamy na tej metodzie, decydując o sprawach tak istotnych, jak to, na jaką partię polityczną powinniśmy głosować? Dowodzi to, że demokracja wykracza poza narzędzia obliczeniowe, więc dlaczego wciąż polegamy na statystycznych i automatycznych pomiarach, aby sobie z nią poradzić? Musimy ponownie przemyśleć, w jaki sposób włączyć algorytm do procesu demokratycznego, a przede wszystkim musimy być krytyczni co do tego, z jak dużej części naszego procesu decyzyjnego chcemy zrezygnować. Z Current Language angażujemy się w projekt oparty na badaniach, w którym Google’s Cloud Vision API staje się podstawą do zbadania powyższych pytań.

Alex Karantanas

Alex Karantanas is a performer, a mixed-media artist and a DJ. He holds a BA in Architecture and an MFA in Digital Arts. His artistic practice includes music performances in exhibitions and events, multi-media installations, video art projections and digital modelling of immersive environments, as well as video-manifestos based on his academic research.
Most of his references originate in his architecture background and the focus on urban space, its digital augmentation, and the experience of the human subject at the point where analogue and digital converge. He also focuses on matters of gender, body and desire, mainly through the lens of posthuman studies and cyber-feminism. Lately, he has been experimenting with the scene of electronic music to further explore these issues. He is interested in the ability of electronic music to bypass certain deadlocks, create a direct dialogue with the body and form a temporary autonomous zone for exploring and challenging opaque modes of power and control.
His work has been exhibited in various exhibitions, festivals and events, including Athens Digital Arts Festival, Peloponnesus International Documentary Festival, KFFK (Short Film Festival Cologne), Aphrodite Festival (Tainiothiki Online), Athens Biennale and Performance Rooms2020 (Kappatos Gallery). He currently lives and works in Athens.

Alex Karantanas | Singularity

The video follows the hypothesis of an inevitable emergence of artificial super-intelligence.
Observing a new digital entity from the moment of its conception till the moment of its retraction to the dark corners of net-space, “Singularity” sheds light to the problematic aspects of anthropocentric approaches to understanding artificial intelligence. Focusing on the human need to attach intelligence to a material body, the limited understanding of “time” through our physical senses and the distance we have from the concept of absolute void, the video uses the visual narrative and the entity’s uncanny voice to challenge the viewer and enable a series of questions about our presumptions when speaking about artificial intelligence.

Flako Rojas

Venezuelan artist, Dancer Choreographer, Video artist. He lives in Belgium where he develops his project Flakogramas (videos and photographs).
His films of Video Dance, Video Poetry, Video Art, and Experimental Short Film, have been selected in more than 80 International Festivals and have been exhibited in more than 15 Galleries between America and Europe.

Flako Rojas | Mechanism

In the coexistence of man with the machines it seems that the human loses ground.
The technological development generates restlessness when in diverse areas we observe how, since the industrial revolution, the machines replace the man. MECHANISM It is a man-machine experiment, where I try to reflect the restlessness for the world to come, the future. The video shows the transformation of a man, a dancer, into a machine. Mechanical pieces are installed in the body with the intention of finding new movements and integrating both worlds. A body-mechanical experiment, with unsuspected results.

Super Gonorrheia

George Ouzounis was born and raised in Thessaloniki. He completed his studied in Architecture at Technical university of Crete at 2020 and since he lives and works in Athens, both as an architect and conceptual 3D Render Artist. His work includes different media, in between 3D Scan, Render, photography and Video. The last 2 years he is working on his ongoing project ‘’Super Gonorrhea’’ where he creates fantastic chimeras and worlds that draw inspiration from the (post)-human body, gender and sexuality. His works are always situated inside an artificial or natural ecology.
‘His practise is based on the relations between bodies and their mutual dependance and co – existence inside the broader systems, ecosystems and ecologies in which they are situated into. Essentially, it is placed in between the artificial and the natural, in between nature and technology or simply between reality and a fantasy.
In parallel, he aims to understand and analyze the contemporary complexity of our world and to structure a different and more positive post-human scenario in relation of how we want to look on upon ourselves in the future’’.

Super Gonorrheia | Listen to Batteries

‘’Listen to Batteries’’ is centered around the dominance of information and data in our world, in relation to the ideas of the post-human, the artificial and the animal. It focused on the the collection, the transaction and the archiving of the data of contemporary technological systems placed in different scales, apps and worlds. The Digital Installation explores the idea of a fully autonomous and fully functional, mechanical ecology. All the bodily – materialities that inhabit this ecology are trans-related and co-dependent, intermediated from their natural, cultural, religious, historical and material context.
This ecology is situated in a scenario where the concept of time is united and undivided, or in other words there is no distinction in between the past, the present and the future. The materialities that are included in this system construct one new, united post-human body, purposed to produce info and data, feeding the algorithms day and night, with energy, feelings and thoughts. These energies are being digitalised, stored, transformed and mutated, inside an ever ending cycle of collection and feedback, with the final objective of producing and consuming a product.

Original Sound : Kris Vango, Mr. Pigeons, Charlotte De Bekker

Wes Vis

Wes Viz is an interdisciplinary artist based in London, UK and Tallinn, Estonia. A veteran in animation, her 15-year career has spanned commercials, music videos, and stage visuals. Her videos and projects have been featured in Creative Review, Kaltblut Magazine, Hunger and Paper Mag, and she has given a talk ‘Art of the Visual’ about her work, which is available online.
Wes Viz’s art explores how emerging technologies are shaping our personal identities and mental states and how the impending metaverse of virtual environments. She is currently developing immersive art experiences in virtual reality to further explore these themes while continuing to work as a visual artist. She aims for her art to provide crucial commentary on our relation with technology as a whole.

Wes Vis | Anticommunion

“ANTICOMMUNION’ is a piece I developed as a response to my feelings of dread and intrigue surrounding the concept of living most of our lives within virtually constructed worlds, which will no doubt reshape our perception of intimacy. The film centers around a female character wearing a virtual reality headset. We see her in various states of reverie and excitement, but we never get to see what she is seeing. As the subject of the film rotates to face a doppelgänger of herself across a table she mirrors the position of 'The Artist is Present’ by Marina Abramovic before she is absorbed into the darkness. With this work I am calling into question what will be the nature of community in the future. Will interpersonal engagement be with others – or only with ourselves? Who will we connect when we pass through the red door of the metaverse?”

Nikos Kostopoulos

Nikos Kostopoulos is a visual artist working with lens-based media and researching narratives in ambiguous spaces that can be found in the virtual and physical public sphere. He has acquired a MA in Photography from AKV St. Joost (NL). He has completed various audiovisual productions in Europe and Western Asia and participated in exhibitions and festivals around the world. In 2020 he co-founded PHĒNO_space for imaginative arts practices in Thessaloniki (GR), that produces and presents audiovisual works and creates educational programs in contemporary art.

Nikos Kostopoulos | Electric Friend

A dialogue with an intelligent conversational agent named “Electric Friend” unfolds while the visual reconstructions of memories form a digital 3D photo album. “Electric Friend” envisions a shared future between humans and artificial intelligence, examining how computer algorithms affect the ways in which humans communicate and form relationships, as well as the need for intimacy and companionship in a time when the concept of distance is becoming a matter of perspective.

Taietzel Ticalos

Taietzel Ticalos (b. 1986) is a visual artist based in Bucharest, Romania. Her artistic practice investigates the transmutation of reality into the virtual space and contemplates the development of digital narrations. She focuses on sexual objectification, social media as consumer media, digital performance and digital reenactment. Between 2014-2016 she coordinated with Gabriela Mateescu the mobile group Nucleu 0000, a flexible collective of young Romanian artists. Since 2019 they manage together the digital art platform spam-index.com.

Taietzel Ticalos | Samples of irrational Frames

Samples of irrational frames revolves around the unusual AI generated question “What was the thought you saw?”. Reproducing a naïve research made on an open source neural network trained for visual object recognition, the video displays gathered computer vision examples, while seeking a sort of dialogue with the machine. The uncanny AI footage is mixed with 3D elements to highlight the overlapping otherworldly reality we’re already experiencing. Samples of irrational frames fails to deliver a coherent conversation with the AI and develops instead into a reflection on the consequences of the algorithm age.

Sohyun Lee

Sohyun Lee (b.1993 in Seoul) is a 3D video and installation artist based in Germany and South Korea. Scrutinizing hospitality and gift economy, her practice makes an interplay between the embodied entity and digital particles. Her pattern of 3D digitization and physical structure co-exists in the anthropological, technological and futuristic way. Her video work was screened in the <Videofenster> project in Cologne, Belgium, and Paraguay, 2021. Recently, she took part in an exhibition <Digital Jokes> at Weltkunstzimmer in Dusseldorf and showed her works in Berlin, Nuremberg, Georgia and many other places.

Sohyun Lee | The Song of Diffusion

Now we have to find another way to breathe. The video translocates the gas exchange occurring inside the fish gills to the human body. A new gill will evolve from the human ear based on the evolutionary hypothesis of the *preauricular sinus in the future.
*Preauricular sinus is a common birth defect. It generally appears as a tiny skin-lined hole.

Lauren John Joseph

Lauren John Joseph (formerly know as La John Joseph) is an artist and writer, working across the page, the stage and the screen.

Lauren John Joseph | Child of Polycritus

A humorous, effervescent historiography in which a mythological baby, a nail salon, and cinematic portraits combine to show both timely and atemporal tales of gender non-conformity.

Etchuko Itchihara

Etsuko Ichihara is a Japanese new media artist. She has been creating artworks that interpret Japanese culture, customs and beliefs from a unique point of view, and present new, technology-based approaches. Thanks to their strong impact, these works have been introduced across a wide range of media all over the world, such as newspapers and TV programs and magazines.
Ichihara’s works were included in the Excellence Award at the 20th Japan Media Arts Festival, Entertainment Division in 2017, and in 2016, chosen for the INNOvation program from The Ministry of Internal Affairs and Communications. She won Honorary Mention (Interactive Art+) in PRIX Ars Electronica 2018 and received a STARTS Prize Nomination in the same year.
She has recently presented her works in exhibitions such as ‘Digital Shamanism: Japanese Funeral and Festivity’ at NTT InterCommunication Center [ICC], ‘Cyber Arts Exhibition 2018’ at Ars Electronica Festival in Linz, Japan Media Arts Festival.

Etchuko Itchihara | Namahage in Tokio

NAMAHAGE in Tokyo is an attempt to reinterpret the functions of traditional deities and folklore, and implement these in the city of modern era. Focusing on the contemporary urban relevance of the NAMAHAGE ritual, NAMAHAGE in Tokyo seeks to reconstruct and implement the NAMAHAGE system in a modern city. It translates and reinterprets for the urban context the ritual’´s functions, including maintenance of community through mutual surveillance, initiation into adulthood, and reinforcement of family bonds.
Making the city their habitat and evolved in adaptation to individual areas, the “urban NAMAHAGE” identify “bad children” (=adults in need of discipline) in each neighborhood based on the data accumulated by mutual surveillance via social media as well as other networks of surveillance spread across the city. These NAMAHAGE enforce discipline by mind hacking, taking full advantage of sensing and VR technologies and bringing growth, happiness and blessings to the people of the city.

Emil Dam Seidel

Dorotea has danced with Compagnie Marie Chouinard in Montreal, touring internationally with the company for 8 years. She then relocated to Sweden to join the Goteborg Danskompani, one of Europe’s leading contemporary dance companies. Alongside her performance career, she has a body of work for stage and film.
Dorotea moves fluidly through different environments, whether it be collaborating with visual artists such as Cooper&Gorfer or working in film. She has choreographed and performed in the awarded screendance short films PAINTED and Brief Candle, both featured in film festivals internationally. Her stage works have been shown in Goteborg, Stockholm, Malmo, Warsaw and at Place Des Arts in Montreal.
She is the inaugural recipient of the Emily Molnar Emerging Choreographer Award and has recently created a new work for Ballet BC in Vancouver which is premiering on May 12th in 2022.
Emil Dam Seidel is an award winning film director and visual artist with +++.
Most recently he directed and produced the acclaimed dance film SHE, which had its international premiere for public audiences at the Fotografiska Museum in New York City in 2022.
Before starting his own career as a director, Emil notably assisted Thomas Vinterberg on the Academy award winning film Another Round and the Academy award winning director Susanne Bier on the film A Second Chance.

Emil Dam Seidel | SHE

Caught in a room the protagonist, Clarice, unfolds a vision of her own identity through a mirror interrogator.
SHE is a cinematic adaptation of a solo dance performance with the same name. The original performance work was created and performed by Dorotea Saykaly and premiered at 5’eme Salle at Place des Arts in Montréal, Quebec in 2019.
Inspired by The Passion According to G.H. by Clarice Lispector, the solo revolved around identity and doubt.
Manifested through movement, distortion and an interview with a phantom interrogator, the original work proposed looking at a questioning body through a female lens.
The cinematic adaptation of the original performance work arose during the first COVID lockdown in 2020 as a collaboration between Dorotea Saykaly and film director Emil Dam Seidel.
“We wanted to make a film that addressed the isolation we were both experiencing, but didn’t want the work to revolve around covid. -So we tried to create a world on a universal sense of isolation – the digital isolation that has been creeping in between us all through the last decade.”

Photo: Łukasz Saturczak

Martyna Miller

— urodzona w 1988 roku w Kętrzynie – ​​interdyscyplinarna artystka, reżyserka i antropolożka. Ukończyła 1. Liceum Ogólnokształcące w Olsztynie, studiowała w Warszawie i Sarajewie, dyplom doktory sztuk pięknych otrzymała na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu (u Izabelli Gustowskiej). Współtwórczyni duetów Polanki i kolektywu TYNA. Od 2018 roku w Poznaniu współprowadzi projekt DOMIE, eksperymentalne przedsięwzięcie na pograniczu sztuki, architektury i nauk społecznych. W swoich projektach bada związki pamięci i ciała. Poprzez wspomnienia i ich rekonstrukcje tworzy metody pracy z medialnością doświadczenia. Interesują ją związki między naturą i społecznością w procesach zdrowienia, produkcji i transformacji. Jej ostatnie projekty, takie jak Memory Carp, Intimacy of Waters czy Sexinsitu, poddają analizie indywidualne i kolektywne relacje z wodą i oceanem, wchodząc w przestrzeń hydro-aktywizmu. Wykorzystuje wideo, performance, dźwięk i inne. Jej prace to często cykle, zbiory, gesty, fragmenty szerszych poszukiwań. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2014), laureatka Stypendium SIGMA (2013-2015), rezydencji Muzeum Sztuki Współczesnej TOKAS w Tokio (2020) i niezależnego Art Center Ongoing, także w Tokio (2022). Jej prace pokazywane były m.in. w przestrzeniach teatralnych: Nowym Teatrze w Warszawie, Teatrze Powszechnym w Warszawie, Teatrze Dramatycznym w Warszawie, Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, Sort/Hvid w Kopenhadze, Teatrze Nordkraft w Aalborg, Kampnagel w Hamburgu, a także w licznych galeriach i muzeach sztuki: Zachęta. Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu, Gdańska Galeria Miejska, BWA Wrocław Główny, BWA Zielona Góra, Fabryka Sztuki w Łodzi i wielu innych. Praca Sexinsitu była częścią Pawilonu Polskiego na Festiwalu Nord Art (2022) w Buedelsdorfie. W ramach międzynarodowej współpracy Creatures – Creative Practices for Transformative Futures rozwija projekt sąsiedzki “Widok z okna”. Od 2018 roku rozwija także land-artowy projekt „Brak Lasu” na ponawałniczych terenach Borów Tucholskich, gdzie dzisiaj częściowo mieszka.

Martyna Miller | Sexinsitu

„Projekt Sex in situ przyjmuje formę archiwum, o tyle specyficznego, że gromadzi dane i materiały, które sam wytwarza, według wypracowanej metody. Podstawową jednostką są nagrania wideo. Oparte są one o metodę pracy z ciałem, w której osoby uczestniczące poprzez ruchy ciała przywołują własne, przechowywane w pamięci, wspomnienia seksualne. Robią to w pojedynkę – bez partnerów. Powstające w ten sposób choreografie stają się protezą tej pamięci, próbą umaterialnienia w obrazie intymnych i efemerycznych seksualnych zdarzeń.
Nie jest to zatem archiwum w klasycznym ujęciu tego słowa, a raczej projekt archiwum wizualnego, które wytwarza własną technologię, jako podstawę do tworzenia wizualności seksualności opartej o doświadczenie. Jego zadaniem jest zmiana nie tylko perspektywy patrzenia na seksualność, ale umożliwienie wglądu w tę przestrzeń dla nas samych, jej oswojenia i wyrażania.
Wirtualny wymiar wspomnienia łączy tradycję performansu z tematyką nowych mediów. Coraz większe uczestnictwa mediów w produkcji naszych współczesnych tożsamości, dokłada do tej relacji kolejny element – empatii poprzez ucieleśnienie. Podwójna logika remediacji mówi o tym, że podstawowym celem naszej kultury jest możliwie najwyższa technologiczna medializacja, przy jednoczesnym usunięciu wszelkich śladów naszego funkcjonowania poprzez media. Znaczenie technologii w konstrukcji naszego „ja” realizuje się i spełnia bez naszej świadomości tych procesów. To rozpoznanie zdaje się być kluczowe w myśleniu o ciele, jego doświadczeniach i afektach, w tym – także o seksualności. Jako nasze podstawowe medium stało się ono encyklopedycznym wytworem tej podwójnej logiki – różnica pomiędzy medializowanym obrazem ciała, a jego doświadczeniem w życiu pozawirtualnym jest dla nas tyleż oczywista, co nie do uniknięcia.
Projekt wypełnia zdiagnozowaną przeze mnie niemożliwość podzielenia się seksualnym doświadczeniem w przestrzeni języka, teorii i nauki poprzez zaproponowanie nowego medium: ucieleśnionego ponownie doświadczenia, które umożliwia uchwycenie seksu jako przestrzeni nie dyskursu, lecz działania. Sexinsitu tworzy platformę nie tylko do ekspresji, lecz także do wytwarzania wiedzy poprzez podejmowaną praktykę. (…)
W obrazie widać zaledwie kawałek tego, co otwiera się przed nami w wymiarze psychologicznym, społecznym, międzyludzkim. Wytwarzamy obraz, tę pojedynczą, unikatową reprodukcję seksualnego wspomnienia, który w odróżnieniu od prostoty, z którą zwykliśmy kojarzyć to, co „seksualne”, jest nieczytelny, nieprzyswajalny jako fetysz. Zbyt abstrakcyjny z jednej strony i zbyt surowy z drugiej. Nagi i zasłonięty, explicite i niedopowiedziany. Cenzurowany wirtualnie i „niewinny” w sytuacji bezpośredniego kontaktu. Jest to odrębna forma zapisu, coś pomiędzy notatką, szkicem i skończonym, monumentalnym dziełem. Odtworzenie tworzy i otwiera całe uniwersum, a jednocześnie jego dokumentacja zaledwie rejestruje ten fakt, wyznaczając różnicę pomiędzy obrazem i życiem.
W tym wymiarze pojedynczy akt odtworzenia jest też manifestem. Namysłem nad cielesnością, cielesnym śladem, odnotowaniem, że zauważam ciało i seksualność jako element, który łączy mnie ze światem społecznym. Opowiadam się po stronie działania, szukania, słabości, po stronie eksperymentu, po stronie niewiadomej, po stronie świata zorientowanego na Ty.
Przedstawiając wycinek własnego seksualnego „ja”, walczę o możliwość podmiotowego przedstawienia seksualności, a co za tym idzie – upodmiotowienia i emancypacji nas wszystkich, jako seksualnych, czujących istot.”

(fragment rozprawy doktorskiej „Sexinsitu. Seks w teatrze życia codziennego”)

Osoby obecne w materiale wideo: Jakub Bolewski, Dobrawa Borkała, Paco Muro Croket, Kristina Ćuk, Katarina Duplancić, Taras Gembik, Antii Gona, Ignacy Hryniewicz, Edka Jarząb, Dylan Kerr, Tina Keserović, Aleksandra Kluczyk, Katarzyna Korytowska, Yulia Krivich, Małga Kubiak, Kaja Kusztra, Planeta Kuz, Monika Łopuszyńska, Marta Malikowska, Elan Mehl, Zoi Michailova, Martyna Miller, Anastazja Pataridze, Michał Perła, Julia Poziomecka, Mariola Przyjemska, Jerzy Ryll, Anka Satelitarna, Piotr Sędkowski, Anka Stankiewicz, Sebastian Winkler, Marta Zdanowicz, Rafał Żarski

 

Filip Gajewski

Urodzony w 1999 roku w Siemianowicach Śląskich, jako absolwent Politechniki Śląskiej, Wydziału Inżynierii Materiałowej i pracownik Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach pracuje w różnych mediach eksperymentalnych. Tworzy instalacje, grafiki i projekty wirtualne (Virtual Reality). U podstaw tej motywacji leży pragnienie stworzenia bezprecedensowych, unikalnych, przestrzennych doświadczeń. Od 2017 współpracuje z Galerią Eksperymentu Intermedialnego LAB303, na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Prowadzi warsztaty i wykłady ze studentami w Pracowni Intermediów i Technik Cyfrowych. Od 2019 roku współpracuje z Mediations Biennale Polska i z Uniwersytetem w Ostrawie, z Wydziałem Sztuk Pięknych. Od roku 2020 współpracuje z GAD Giudecca Art District w Wenecji, a od 2021 roku z Akademią Sztuk Pięknych w Bańskiej Bystrzycy i Pawilonem 0 w Wenecji.

„Założenia każdego projektu oparte są na precyzyjnie określonych zagadnieniach, takich jak materiał, skala, dystans, struktura, forma, światło, znaczenie. Poprzez procesy empiryczne i działania eksperymentalne, zarówno w obliczeniowej geometrii opisowej, jak i systemach materiałowych, projekty rozwijają się przede wszystkim w kierunku doznań płynących z przestrzennego przeżycia.

Prezentowane na różnych wystawach wirtualne kuliste obiekty swoją genezę mają w fizycznym poznawaniu i analizowaniu różnych struktur materiałowych, szczególnie struktur metali. Na podstawie atomowej budowy krystalicznej autor w procesie myślowym konstruuje całą gamę prac począwszy od druków płaskich, przestrzennych obrazów aż po wirtualne obiekty cyfrowe. Twórczość Filipa Gajewskiego możemy odnieść do wizualnej reprezentacji, jako transkrypcji elementów obserwowalnego wszechświata. Jest jego sposobem, środkiem komunikacji, bezpośrednim, zwięzłym językiem, kodem wizualnym w jego odkrywaniu. Marshall McLuhan (1962) przyglądając się współczesnej cywilizacji zdominowanej przez ciągle rozwijający się postęp technologiczny zauważył, że wkracza ona z ery Gutenberga do tzw. ery Marconiego, w której dominują media cyfrowe. Poprzez te media możemy jeszcze lepiej rozumieć otaczający nas wszechświat. Jego strukturalność i złożoność. Krystalografia metalu, scharakteryzowana jest przez: skład chemiczny materiału, wielkość, kształt ziaren, oraz wzajemne rozmieszczenie poszczególnych faz, stopień zdefektowania sieci krystalicznych i rozmieszczenie defektów strukturalnych. Przeniesienie zagadnień naukowych do sztuki, to język wizualny którym się posługuje Filip Gajewski. Jego wizualna reprezentacja jako hybrydyczność procesu twórczego objawia się w zestawieniu tradycyjnych artefaktów – papier, metal – z wykorzystaniem nowych technologii – środowisko oprogramowania, wirtualna rzeczywistość (VR), rozszerzona rzeczywistość (AR) – jako narzędzi edycji i tworzenia.”

dr Jakub Cikała, Wszechświat jako najczystsza forma – samodzielne środowisko twórcze

Harro Schmidt

Urodzony w 1957r. w Großburgwedel, mieszka i pracuje w Hanowerze.

Kurator i administrator, artysta wizualny. Tematyka: instalacje multimedialne, obiekty świetlne, malarstwo, rysunek.

Współpracuje z podmiotami prywatnymi oraz publicznymi m.in.: miasto Hanower, Young Art Collections, NORD/LB, Schloß Salder, u.a

Harro D.B. Schmidt pracuje jako artysta i dyrektor artystyczny Kunsthalle Faust w Hanowerze w Niemczech i od ponad dwóch dekad jest kuratorem międzynarodowych wystaw sztuki współczesnej. Jako artysta posiadający zróżnicowane wykształcenie z zakresu sztuk pięknych oraz geologii i paleontologii na Uniwersytecie w Hanowerze, łączy wiedzę naukową i efekty wizualne, tworząc niezwykłe i eksperymentalne instalacje. Jego prace były reprezentowane na wystawach indywidualnych i zbiorowych, w kraju i za granicą

Marek Sibinský

Marek Sibinský urodził się we Frydku-Mistku w styczniu 1974 roku. W 1992 roku ukończył studia w Średniej Szkole Sztuki Użytkowej w Brnie (kierunek: malarstwo). W 1997 r. uzyskał tytuł magistra na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu w Ostrawie (Wydział Sztuk Pięknych – Pracownia Grafiki Swobodnej i Użytkowej prof. Eduarda Ovčáčka). Od 1998 roku prowadzi zajęcia na tym wydziale. W 2006 roku ukończył studia doktoranckie, a w 2015 roku habilitację na Uniwersytecie Siesjkim w Katowicach, filia w Cieszynie, Wydział Artystyczny, Instytut Sztuki. W swojej działalności artystycznej koncentruje się na grafice, malarstwie i podejściu eksperymentalnym w grafice. Marek Sibiński opracowuje swoje tematy w cyklach tematycznych. Oprócz refleksji nad współczesnością, interesuje się także najnowszymi technologiami druku. Przede wszystkim jest to technika sitodruku i możliwości druku cyfrowego, a następnie technika eksperymentalna wykorzystująca różne formy przedruku. Autor wciąż je rozwija i sonduje inne alternatywy ich rozwiązania, które pojawiają się w trakcie procesu tworzenia. Marek Sibiński intensywnie myśli o problemie komunikacji między ludźmi za pomocą nowych mediów. Wraz z tematami swoich prac stara się wyartykułować sens różnorodnych informacji o różnym poziomie jakości, które atakują nas ze wszystkich stron i z różnych obszarów w codziennej rutynie.

Sławomir Decyk

ur. w 1968 roku, mieszka i pracuje w Poznaniu. Od 2002 roku jest pracownikiem Wydziału Fotografii UAP. Zajmuje się szeroko rozumianym zjawiskiem fotografii, instalacją oraz obrazem ruchomym. Refleksyjną postawę jego działań twórczych cechuje konfrontacja zapomnianych lub pomijanych metod obrazowania z aktualną praktyką doświadczania medium, definiowanie granicznych obszarów fotografii (w szczególności tych określanych jako postmedialne), poszukiwanie nowych środków wyrazu i narzędzi pozwalających przekroczyć własną wyobraźnię. Jest współtwórcą Solarigrafii i autorem unikalnej serii Cyklografii. Brał udział w ponad 70 wystawach w Polsce i za granicą, między innymi: Wielkiej Brytanii, Australii, Chinach, Hiszpanii, Kanadzie, Niemczech, Słowacji. Od roku 2020 prowadzi Pracownię Fotografii Eksperymentalnej na Wydziale Fotografii Uniwersytetu Artystycznego im. M. Abakanowicz w Poznaniu.